ТАТКО

По распаѓањето на југословенската федерација, српската кинематографија остана да биде водечка филмска сила на поранешните простори, со производство на многу филмови и ТВ серии со променлив успех.Едно од ретките имиња кое се издвои во квантитативното море од српски филмаџии е она на Срдан Голубовиќ, кој се' што досега сними е вредно како злато. Затоа беше многу едноставно кога помисливме кој автор од регионот би бил достоен гостин на нашето јубилејно фестивалско издание, без предрасуди изборот падна на единствениот Срдан Голубовиќ. Наследувајќи ја професијата на својот татко Предраг Голубовиќ, релативно рано, во бурните деведесетти, додека траеше војната во Босна, Срдан ги направи своите први филмски чекори снимајќи ги кратките филмови „Од онаа страна на немирот“ (1993) и „Тројка“ (1994). Следеше учеството во омнибусот со славно име, „Пакет арфанжман“, како заверка на материјалот и почеток на една фина филмска бајка која трае до ден-денес. И веднаш со дебитантскиот филм „Апсолутните 100“ (2001) почнаа да се нижат фестивалските успеси ширум светот: Париз, Солун, Котбус... и авторот беше препознаен. Голубовиќ е еден од оние филмаџии кои тивко и со години медитираат врз секој свој филм, внимателно крчкајќи го филмскиот материјал од секој аспект, за на крајот истиот да експлодира онаму каде што треба, на сребрениот екран. „Стапица“ во 2007 година беше изненадување на сите фестивали каде што се прикажа, а во кината во регионот се бараше билет повеќе поради тоа што одамна не се појавил ваков вознемирувачки филм на големото платно кој истовремено вознемирува, но и отрезнува. Повторно пауза од шест години меѓу два филма, и повторно ремек-дело. „Кругови“ (2013) снимен според вистинит настан ги врати духовите од минатото, и не' потсети зошто Александар Берчек е еден од најдобрите актери од својата генерација на овие простори. И конечно, „Татко“ во 2020 година го зацементира статусот на Голубовиќ како еден од најзначајните српски филмски автори во новиот милениум, овој пат и со заслужениот успех на Берлиналеот, каде филмот освои две награди, од публиката и на екуменското жири. Можеби за многумина дваесет години и четири снимени филма се мала километража, но тоа е само за оние кои не го знаат делото на Голубовиќ. Добрите филмови нема потреба да се правдаат пред никого, особено не добрите филмаџии кои стојат зад нив. Голубовиќ е еден од оние автори кои на животот му гледаат директно в очи, и на вистински начин обработувајќи ги социјално-општествените теми релевантни во моментот, погодуваат директно во срцето на гледачот. И на крајот, но не помалку важно, да споменеме дека тој е доцент по филмска режија на Факултетот за драмски уметности во Белград, и главен мотор зад продуцентската куќа „Баш челик“, снимајќи музички спотови, реклами и маркетинг кампањи за познати клиенти. Притоа несебично го споделува своето знаење со студентите и младата екипа филмски уметници кои се жедни за учење за правилен пристап кон филмската уметност, кое се гради со години и децении. Голубовиќ е вистиснки и автентичен доказ за тоа. Затоа ни претставува особена чест и задоволство што три од неговите четири драгоцени филмови ќе ги гледаме на годинашната „КинеНова“, се разбира, уживајќи и во неговиот мастерклас.